Zij verdienden eigenlijk een van de grootste bedankjes van mijn lijstje, maar om ze nou allemaal een kaartje te sturen. En wat moet ik ze dan schrijven.
Ineens zag ik het voor me: deze dames met hun wijze woorden kon ik vangen in een symbool. De Uil.

Van vilt, knoopjes en naald en draad heb ik voor deze dames een uiltje gemaakt. Op de eerste ochtend dat we compleet waren (op het moment dat iedereen er was, die zou komen, een drietal waren er jammer genoeg niet bij door omstandigheden) heb ik hen dit gezegd en ze uitgedeeld.
Een bijzonder moment... net als deze vriendschapsband niet in woorden te vangen.